📚 Hub Books: Онлайн-чтение книгРазная литератураИстория Римских Пап. Том III. Григорий I – Сильвестр II - Виталий Леонидович Задворный

История Римских Пап. Том III. Григорий I – Сильвестр II - Виталий Леонидович Задворный

Шрифт:

-
+

Интервал:

-
+
1 ... 3 4 5 6 7 8 9 10 11 ... 77
Перейти на страницу:
бессмертии души» // Theologia 1 (1993), с. 3—34; Сидоров А.И. Жизнь и труды святителя Григория Великого (Двоеслова) // Святитель Григорий Великий Двоеслов: Избранные творения. Москва, 1999, стр. I–LIII; Задворный В.Л. Сочинения Римских Понтификов I–IX веков. Москва, 2011, с. 94—129, 155–244, 280–300; Spearing E. The Patrimony of the Roman Church in the Time of Pope Gregory the Great. London, 1918; Batiffol P. Saint Grégoire le Grand. Paris, 1931; Czuj J. Papiez Grzegorz Wielki. Warszawa, 1948; Dudden F.H. Gregory the Great, His Place in History and Thought. New York, 1967. 2 v.; Mares F.V. Gregorii Magni Dialogi libri IV. Die Bücher der Väter der Vita Methodii // Slovo, 24 (1974), p. 17–23; Dagens C. Saint Grégoire le Grand. Paris, 1977; Straw C. Gregory the Great. Berkeley, 1988; Godding R. Bibliografia di Gregorio Magno, 1890–1989. Rome, 1990; Kessler S.Ch. Gregor der Große als Exeget: eine theologische Interpretation der Ezechielhomilien. Innsbruck, 1995; Recchia V. Gregorio Magno papa ed esegeta biblico. Bari, 1996; Markus R. Gregory the Great and His World. Cambridge, 1997; Boesch Gajano S. // Enciclopedia dei Papi. Roma, 2000, v. 1, p. 546–574; Boesch Gajano S. Gregorio Magno: alle origini del Medioevo. Roma, 2004.

Тексты

Текст книги «Диалоги о жизни и чудесах италийских Отцов и о бессмертии души» приведен по изданию: Dialogi de vita et miraculis Patrum Italicorum / Patrologia Latina, t. 66, col. 184–188; t. 77, col. 393–396.

Dialogi de vita et miraculis Patrum Italicorum

Liber II, caput 27

Neque illud taceam, quod eius discipulus, Peregrinus nomine, narrare consueuerat: quia die quadam fidelis vir quidam necessitate debiti compulsus, unum fore sibi remedium credidit, si ad Dei virum pergeret, et quae eum urgeret debiti necessitas indicaret. Venit itaque ad monasterium, omnipotentis Dei famulum reperit: quia a creditore suo pro duodecim solidis graviter affligeretur, intimavit. Cui venerabilis Pater nequaquam se habere duodecim solidos, respondit, sed tamen eius inopiam blanda locutione consolatus, ait: Vade, et post biduum revertere: quia deest hodie quod tibi debeam dare. In ipso autem biduo more suo in oratione fuit occupatus: cumque die tertio is, qui necessitate debiti affligebatur, rediit; super arcam monasterii, quae erat frumento plena, subito tredecim solidi sunt inventi: quos vir Dei deferri iussit, et afflicto petitori tribuit, dicens, ut duodecim redderet, et unum in expensis propriis haberet […].

Liber II, caput 28

Eo quoque tempore, quo alimentorum inopia Campaniam graviter affligebat, vir Dei diversis indigentibus monasterii sui cuncta tribuerat, ut paene nihil in cellario, nisi parum quid olei in vitreo vase remaneret. Tunc quidam Subdiaconus, Agapitus nomine, advenit, magnopere postulans; ut sibi aliquantulum olei dari debuisset. Vir autem Domini, qui cuncta decreverat in terra tribuere, ut in caelo omnia reservaret, hoc ipsum parum, quod remanserat, olei iussit petenti dari. Monachus vero, qui cellarium tenebat, audivit quidem iubentis verba, sed implere distulit. Cumque post paululum, si id quod iusserat, datum esset inquireret, respondit monachus, se minime dedisse: quia si illud ei tribueret, omnino nihil Fratribus remaneret. Tunc vir Dei iratus aliis praecepit, ut hoc ipsum vas vitreum, in quo parum olei remansisse videbatur, per fenestram proiicerent, ne in cella aliquid per inobedientiam remaneret. Factumque est. Sub fenestra autem eadem ingens praecipitium patebat, saxorum molibus asperum. Proiectum itaque vas vitreum venit in saxis, sed sic mansit incolume, ac si proiectum minime fuisset, ita ut neque frangi, neque oleum effundi potuisset: quod vir Domini praecepit levari, atque vt erat integrum petenti tribui. Tunc collectis Fratribus inobedientem monachum de infidelitate sua et superbia coram omnibus increpavit.

Liber II, caput 29

Qua increpatione completa, sese cum eisdem Fratribus in orationem dedit. In eo autem loco, ubi cum Fratribus orabat, vacuum erat ab oleo dolium coopertum: cumque sanctus vir in oratione persisteret, coepit operimentum eiusdem dolii oleo excrescente sublevari: quo commoto atque sublevato, oleum, quod excreverat, ora dolii transiens, pavimentum loci, in quo incubuerat, inundabat. Quod Benedictus Dei famulus ut aspexit, protinus orationem complevit, atque in pavimentum oleum defluere cessavit. Tunc diffidentem inobedientemque Fratrem latius admonuit, ut fidem habere disceret et humilitatem. Idem vero Frater salubriter correptus erubuit, quia venerabilis Pater virtutem omnipotentis Dei, quam admonitione intimaverat, miraculis ostendebat: nec erat iam, ut quisquam de eius promissionibus dubitare posset, qui in uno eodemque momento pro vitreo vase paene vacuo, plenum oleo dolium reddidisset.

Диалоги о жизни и чудесах италийских Отцов и о бессмертии души

Книга II, глава 27

Также не промолчу о том, что имел обыкновение рассказывать его [святого Бенедикта] ученик по имени Перегрин. Однажды глубоко верующий человек, совсем загнанный необходимостью выплачивать долг, понял, что у него осталось единственное средство – отправиться к святому мужу, и придя к нему рассказать о необходимости оплатить долг. Итак, он пришел в монастырь, отыскал слугу Бога Всемогущего и поведал ему, что кредитор настоятельно требует от него двенадцать солидов [1]. Достопочтенный Отец ответил ему, что у него сейчас нет двенадцати солидов, однако, утешая этого человека в его нужде ласковой речью, сказал: «Иди, а через два дня возвращайся, потому что сегодня нет того, что я тебе должен дать». В последующие два дня [святой Бенедикт] предался молитве. На третий день этот человек, подавленный необходимостью выплаты долга, вернулся. Тогда на монастырском коробе, который был наполнен пшеницей, нашлись тринадцать солидов. Муж Божий приказал принести их, и отдал их упавшему духом просителю, сказав, чтобы двенадцать солидов он отдал кредитору, а один солид оставил себе на свои расходы […].

Примечание

1. Солид (solidus) – римская золотая монета, выпущенная в 309 году императором Константином I и имевшая хождение в Италии в эпоху поздней Античности и раннего Средневековья.

Книга II, глава 28

В то время, в которое Кампанию настигла жестокая нужда в продуктах, муж Божий [святой Бенедикт] раздавал нуждающимся все, что было в его монастыре. И в кладовой почти ничего уже не осталось, лишь немного оливкового масла в стеклянном сосуде. Спустя некоторое время пришел один субдиакон по именеи Агапит и очень просил, чтобы ему дали хоть немного оливкового масла. Муж же Господний, который все решил раздать на земле, чтобы все приобрести на небе, повелел отдать просящему то небольшое количество оливкого масла, которое осталось. Монах же, который заведовал кладовой, выслушав слова этого повеления, не исполнил его. Когда же немного спустя [святой Бенедикт] спросил

1 ... 3 4 5 6 7 8 9 10 11 ... 77
Перейти на страницу:

Комментарии

Обратите внимание, что комментарий должен быть не короче 20 символов. Покажите уважение к себе и другим пользователям!

Никто еще не прокомментировал. Хотите быть первым, кто выскажется?